Dat is fijn wakker worden!

Vandaag was mijn verjaardag. Zingend kwamen Leonie, Yara en Mila de slaapkamer in met een stapel kado’s. Dan ben je meteen wakker en heb je een verjaardagsgevoel van jewelste. Het wordt elk jaar moeilijker om nog wat te verzinnen voor mijn verjaardagslijstje. Schofterig dure dingen zoals een Segway kan ik nog wel bedenken, maar een bescheiden betaalbaar kadootje kost me meer moeite. Dit jaar had ik toch wat dingen op een briefje geschreven. Ik heb ALLES gekregen! Maar de klapper stond niet op mijn verjaardagslijst. Mila en Yara knippen elk jaar hun verlanglijst voor Sinterklaas uit de speelgoedboeken. Een bonte verzameling meisjesspeeltjes en roze poppenspul. “plak deze er ook maar bij voor mij” had ik gezegd terwijl ik een racebaan uitknipte.

Yeah!

Als vader van twee meiden mis ik natuurlijk het genot van jongensspeelgoed kopen voor je zoon(lees: jezelf) En daar was ie, prachtig rood verpakt. Een echte Carrera met twee glimmende formule 1 auto’s. Ik was blij dat het vandaag te nat was om te metselen, want toen Leonie naar haar werk was en de meiden naar school lag ik op mijn buik in de woonkamer de baan op te bouwen. En werd ik niet betrapt door bouwvakkers.

Gisteren zijn mijn ouders in Eemnes op bezoek geweest, konden ze met eigen ogen de vorderingen aan de verbouwing zien. Gezellig kunnen lunchen met de meisjes, die meteen aan opa en oma konden demonstreren hoe goed ze al kunnen lezen. Vandaag werden er nog twee muurtjes van de schuur gemetseld. Nog even en we zitten weer beschut. Het weer zit de bouwers niet mee: het is veel te nat.

Martijn sloopt het oude schuurtje

De uitbouw

Het dak is bedekt

Mijn ouders

lezen bij oma

muurtje metselen

Vandaag was ik in Rotterdam. Daar was ik om de intocht van een boot te draaien. Niet die bekende stoomboot van de goedheiligman, maar de zeilboot van Robert Swan, die al 10 jaar de wereld rondzeilt om mensen bewust te maken van klimaatbescherming. Dit alles in de aanloop naar de klimaattop in Kopenhagen in december. Essent organiseert een tocht met elektrische scooters naar de hoofdstad van Denemarken. Er waren dus vandaag ook wat elektrisch aangedreven voertuigen aanwezig, die moesten tussen het draaien door natuurlijk even uitgeprobeerd worden!

Waarom lijkt de winter altijd zo veel langer te duren dan de zomer? Omdat er geen Formule 1 races zijn. Elke winter is het aftellen tot er weer een nieuw seizoen begint. Maandenlang afwachten en het nieuws volgen om te kijken hoe de teams er voor staan. Maar zeker weten doe je dat pas bij de eerste race,  vroeger in Australië tegenwoordig in Bahrein.

Maar ook het Wereldkampioenschap van 2009 is weer voorbij gevlogen!

Ferrari in de Pitbox

Dit jaar stond alles in het teken van kostenbesparing. Motoren moesten langer meegaan, testen was niet meer toegestaan. Maar er werd ook een peperduur Kynetic Recovery System (KERS) geïntroduceerd. Dat aan het eind van het seizoen nog slechts door twee teams werd gebruikt, en volgend jaar alweer verbannen is.

Massa feliciteerd Webber met zijn overwinning

In juli ben ik nog met een clubje race liefhebbers naar de Nurburgring geweest. Daar waren wij getuige van de eerste overwinning van Mark Webber. En de laatste race van Massa in 2009 voor zijn ongeluk in Hongarije. Na de race zaten we nog een terras waar de meeste coureurs en teambazen, en de pa van Button, voorbij kwamen. En daarna hebben we nog een kijkje in de garages van de teams genomen.

Lekke band maakt einde aan overwinningskans Lewis Hamilton

In ieder geval deden de top teams Ferrari en McLaren dit jaar niet mee in de strijd om de titel. De eerste races werden bijna allemaal gewonnen door het uit de Honda as herrezen Brawn GP. Honda had nog wel alles betaald, maar ze vonden het door de crisis niet gepast hun naam nog te verbinden aan een miljoenen verslindende sport. Dus staan ze nu helemaal met lege handen.

Penny wise, pound foolish.

Red Bull kwam nog dicht bij maar uiteindelijk had  Sebastiaan Vettel te veel punten laten liggen in het begin van het seizoen en werd Jenson Button wereldkampioen.

Jenson Button

Congratulations Jenson and Brawn GP!

Heb ik dat ook nog even gedaan…

Volgens bijzonder hoogleraar Douwe Draaisma, die een aantal boeken schreef over het menselijk geheugen, ontwikkelt iedereen zijn smaak voor kunst, literatuur en muziek tussen zijn 14^e en 20^e levensjaar. In die periode lezen we het mooiste boek waar we alle boeken die we later nog gaan lezen aan refereren. Zien we de film die de meeste impact op ons maakt. En ontdekken we onze favoriete muziek.

In de zesde klas van de lagere school was ik  nog  erg onder de indruk van het album the River van Bruce Springsteen,  die ik op een cassette bandje had gekopieerd. Toen ik een paar jaar geleden het album toch maar eens op cd aanschafte, bleek ik in mijn vroege jaren al een voorkeur te hebben voor de meer melancholische nummers. Want de helft van het album kwam mij totaal onbekend voor. En dat waren veelal de meer pop en vrolijke nummers. Later ging mijn muzikale voorkeur uit naar bands als de Talking Heads en The Cure. Voor mij kwam de grootste ontdekking met de muziek van Japan.

Japan

Een Engelse band die ik leerde kennen via de vrienden van mijn wat oudere zus. En die al opgeheven was toen ik de bandjes grijs draaide. Een nog grotere ontdekking waren de solo albums die de zanger van Japan, David Sylvian, maakte.

Briliant Trees, Gone to Earth en met name Secrets of The Beehive maakten diepe indruk op me. Een vorm van herkenning. En een liefde voor zijn muziek die nooit meer over zou gaan. En die blijft bij elk album dat hij later nog uit zou brengen.
In 1988 vonden mijn ouders mijn zus en mij nog te jong om alleen op een doordeweekse dag vanuit Zeeuws-Vlaanderen naar het Rotterdamse Ahoy te gaan voor het concert van David Sylvian. Om dat te compenseren ben ik sindsdien naar bijna elk concert geweest dat de introverte en zelden tourende Sylvian in Nederland, België en zelfs in Duitsland gegeven heeft.

Later, in 1992 was ik met mijn zus en een vriendin bij een concert in Antwerpen. De meiden hadden een bos bloemen gekocht die ze aan David wilden geven na afloop van het concert. Ze hadden de hele middag met die bos door de stad gelopen en er zat mayonaise aan het papier. Tegen het eind van het optreden besloten de meiden dat ze toch niet naar voren durfden. We zaten redelijk vooraan en ze vroegen mij de bloemen op het podium te gooien. Met mijn hart in mijn keel stond ik te wachten op het juiste moment. Tot ik ineens tot mijn eigen verbazing naar het podium liep en ik de bedoezelde bos ophield. David Sylvian gebaarde me het podium op te komen, dat leek me geweldig maar er zaten meer bekenden in de zaal en ik voelde me opgelaten om met een bosje bloemen naar mijn idool te gaan. Dus ik gebaarde Sylvian om naar mij toe te komen. Dat deed hij en hij knielde voor me. Ik gaf hem een hand en stamelde dat ik het een geweldig concert vond. Soms moet je iets doen zonder er bij na te denken.

De eerder genoemde albums zijn nooit ver van mijn cd speler geweest, en heb ik oneindig gedraaid. Steevast zocht ik alle platenzaken af op zoek naar nieuw materiaal. De opwinding als ik een nieuw album ontdekte is verdwenen met de komst van internet. Middels een nieuwsbrief ben ik meteen op de hoogte.

Tegenwoordig heeft Sylvian zijn eigen label Samadhisound.

David Sylvian

David Sylvian is zich blijven ontwikkelen, net als ik eigenlijk. Ook zijn nieuwe werk is meestal magistraal

Al vergt het vaak veel van de luisteraar. Afgezien van het samenwerkingsproject met zijn broer Steve Jansen en Burnt Friedman; Nine Horses, dat meer Jazz en Pop invloeden heeft, zijn de twee laatste solo platen onder zijn eigen naam; Blemish en het onlangs uitgebrachte Manafon, een resultaat van improvisatie. En worden nog steeds mooier na elke keer luisteren.

In de stromende regen is vandaag gegraven om de fundering van onze schuur te storten. Samen met de bekisting van onze uitbouw die al voor het weekend af was. Morgen moet het beton al hard genoeg zijn om de eerste steen te metselen. Het begint nu echt ergens op te lijken. Behalve dan de enorme modderpoel die ooit onze tuin was.

Het storten van de betonnen fundering

Afgelopen jaar zijn we erg druk geweest met het plannen en regelen van een bouwvergunning voor onze schuur en uitbouw aan het huis. Dat is uiteindelijk gelukt en komende maandag gaan ze dan ook echt aan de slag. Maar voor het zover is moet er ook nog een hele hoop gebeuren; de schuur moet leeg en er staan nog wat bomen in de weg. Afgelopen weekend zijn we begonnen aan dat klusje, gelukkig kregen we hulp. Achterin de tuin stond een inmiddels behoorlijk uit de kluiten gewassen kerspruim.

Eigenlijk waren het twee bomen, die beiden vlak boven de grond vertakkingen hadden. Zaterdag was ik op tijd (maar niet te vroeg want ik heb een jet-lag) begonnen met het afzagen van de hoogste takken. Al gauw was onze tuin verdwenen onder een enorme berg snoeiafval. s ‘Middags zijn we dus nog maar naar een tuincentrum gereden, waar we een nieuw (tweedehands) speeltje hebben gekocht. Die van onze takjes weinig overliet. Zondag konden we rekenen op de hulp van Huib, die zo goed was vanuit Beverwijk te komen om onze boompjes tot moes te malen en waar nodig de zaag ter hand te nemen. Met volle overtuiging  werkte Huib zich in het zweet. Of was het de regen die af en toe met bakken uit de hemel viel?  De spierpijn die hem de volgende morgen, laten we zeggen, moeilijk de trap af hielpen. Had hij opgetwijfeld te danken aan het verwijderen van te stenen die de wortels van de bomen verborgen onder een pad. Dezelfde wortels die mijn onderrug hebben vastgezet in een bankschroef. En hoewel de ene boom inmiddels half uitgegraven, en wortelloos is, staat hij nog onvermurwbaar. Morgen is er weer een dag en gaat de strijd tussen mens en natuur onvermoeibaar door!