background image
  • 31 okt 2009 /  Muziek

    Volgens bijzonder hoogleraar Douwe Draaisma, die een aantal boeken schreef over het menselijk geheugen, ontwikkelt iedereen zijn smaak voor kunst, literatuur en muziek tussen zijn 14e en 20e levensjaar. In die periode lezen we het mooiste boek waar we alle boeken die we later nog gaan lezen aan refereren. Zien we de film die de meeste impact op ons maakt. En ontdekken we onze favoriete muziek.

    In de zesde klas van de lagere school was ik  nog  erg onder de indruk van het album the River van Bruce Springsteen,  die ik op een cassette bandje had gekopieerd. Toen ik een paar jaar geleden het album toch maar eens op cd aanschafte, bleek ik in mijn vroege jaren al een voorkeur te hebben voor de meer melancholische nummers. Want de helft van het album kwam mij totaal onbekend voor. En dat waren veelal de meer pop en vrolijke nummers. Later ging mijn muzikale voorkeur uit naar bands als de Talking Heads en The Cure. Voor mij kwam de grootste ontdekking met de muziek van Japan.

    Japan

    Japan

    Een Engelse band die ik leerde kennen via de vrienden van mijn wat oudere zus. En die al opgeheven was toen ik de bandjes grijs draaide. Een nog grotere ontdekking waren de solo albums die de zanger van Japan, David Sylvian, maakte.

    Briliant Trees, Gone to Earth en met name Secrets of The Beehive maakten diepe indruk op me. Een vorm van herkenning. En een liefde voor zijn muziek die nooit meer over zou gaan. En die blijft bij elk album dat hij later nog uit zou brengen.
    In 1988 vonden mijn ouders mijn zus en mij nog te jong om alleen op een doordeweekse dag vanuit Zeeuws-Vlaanderen naar het Rotterdamse Ahoy te gaan voor het concert van David Sylvian. Om dat te compenseren ben ik sindsdien naar bijna elk concert geweest dat de introverte en zelden tourende Sylvian in Nederland, België en zelfs in Duitsland gegeven heeft.

    Sylvian Live in Brussel 20 september 2007

    Later, in 1992 was ik met mijn zus en een vriendin bij een concert in Antwerpen. De meiden hadden een bos bloemen gekocht die ze aan David wilden geven na afloop van het concert. Ze hadden de hele middag met die bos door de stad gelopen en er zat mayonaise aan het papier. Tegen het eind van het optreden besloten de meiden dat ze toch niet naar voren durfden. We zaten redelijk vooraan en ze vroegen mij de bloemen op het podium te gooien. Met mijn hart in mijn keel stond ik te wachten op het juiste moment. Tot ik ineens tot mijn eigen verbazing naar het podium liep en ik de bedoezelde bos ophield. David Sylvian gebaarde me het podium op te komen, dat leek me geweldig maar er zaten meer bekenden in de zaal en ik voelde me opgelaten om met een bosje bloemen naar mijn idool te gaan. Dus ik gebaarde Sylvian om naar mij toe te komen. Dat deed hij en hij knielde voor me. Ik gaf hem een hand en stamelde dat ik het een geweldig concert vond. Soms moet je iets doen zonder er bij na te denken.

    De eerder genoemde albums zijn nooit ver van mijn cd speler geweest, en heb ik oneindig gedraaid. Steevast zocht ik alle platenzaken af op zoek naar nieuw materiaal. De opwinding als ik een nieuw album ontdekte is verdwenen met de komst van internet. Middels een nieuwsbrief ben ik meteen op de hoogte.

    Tegenwoordig heeft Sylvian zijn eigen label Samadhisound.

    David Sylvian

    David Sylvian

    David Sylvian is zich blijven ontwikkelen, net als ik eigenlijk. Ook zijn nieuwe werk is meestal magistraal

    Al vergt het vaak veel van de luisteraar. Afgezien van het samenwerkingsproject met zijn broer Steve Jansen en Burnt Friedman; Nine Horses, dat meer Jazz en Pop invloeden heeft, zijn de twee laatste solo platen onder zijn eigen naam; Blemish en het onlangs uitgebrachte Manafon, een resultaat van improvisatie. En worden nog steeds mooier na elke keer luisteren.

  • 29 okt 2009 /  verbouwing

    Tags: ,

  • 28 okt 2009 /  de Reunie

    Gelukkig was het vandaag prachtig weer. Samen met Hans en Edwin ben ik  naar Amsterdam geweest om daar een filmpje te maken voor de Reünie. We hebben een klasgenoot gevolgd die met veel plezier zijn vak uitvoert, en daarnaast graag een hengeltje uitwerpt. Foto’s zijn zoals gewoonlijk van Hans Duran.

  • 26 okt 2009 /  familie

    In de stromende regen is vandaag gegraven om de fundering van onze schuur te storten. Samen met de bekisting van onze uitbouw die al voor het weekend af was. Morgen moet het beton al hard genoeg zijn om de eerste steen te metselen. Het begint nu echt ergens op te lijken. Behalve dan de enorme modderpoel die ooit onze tuin was.

    Het storten van de betonnen fundering

    Het storten van de betonnen fundering

    Tags: ,

  • 24 okt 2009 /  familie
    bekisting voor beton

    bekisting voor beton

  • 21 okt 2009 /  familie
    Omdat deze foto is bewerkt met een trial-versie van een programma staat er een watermerk in beeld.

    Omdat deze foto is bewerkt met een trial-versie van een programma staat er een watermerk in beeld.

    Geen enkel grassprietje is er nog te vinden. Een gapend gat rest. De achterdeur uitstappen kost je twee gebroken enkels. Morgen worden de hei palen geboord. Gisteravond was ik tot laat aan het werk in Tivoli in Utrecht. Voor de selectie van de deelnemers aan The Road To Copenhagen, een groene scootertocht van Essent. Maar vannochtend weer vroeg uit de veren om koffie te zetten voor de mannen, die voorlopig nog in een uitermate ontspannen tempo gestaag doorwerken. En ook op tijd weer stoppen. Heel wat anders dan mijn werkdagen die tegenwoordig meer regel dan uitzondering vaak twaalf uur duren.

    Gisteren een nieuw fotobewerkings programma ontdekt dat interessant kan zijn voor de foto liefhebbers (Huib!)

    Hierboven zie je een voorbeeld, gemaakt in photomatix. Het maakt gebruik van de mogelijkheid Bracketing opnamen(2 of 3 foto’s met een verschillende belichting achter elkaar te nemen)te combineren. En zo meer detail te krijgen in donkere en lichtere partijen. Je kunt het programma gratis uitproberen zolang je wilt, maar dan komt er wel een watermerk over je foto’s te staan. Anders kost het je 99,00$.

  • 20 okt 2009 /  familie

    web-log 20-10

  • 14 okt 2009 /  familie

    Afgelopen jaar zijn we erg druk geweest met het plannen en regelen van een bouwvergunning voor onze schuur en uitbouw aan het huis. Dat is uiteindelijk gelukt en komende maandag gaan ze dan ook echt aan de slag. Maar voor het zover is moet er ook nog een hele hoop gebeuren; de schuur moet leeg en er staan nog wat bomen in de weg._DSC2857 Afgelopen weekend zijn we begonnen aan dat klusje, gelukkig kregen we hulp. Achterin de tuin stond een inmiddels behoorlijk uit de kluiten gewassen kerspruim.

    Eigenlijk waren het twee bomen, die beiden vlak boven de grond vertakkingen hadden. Zaterdag was ik op tijd (maar niet te vroeg want ik heb een jet-lag) begonnen met het afzagen van de hoogste takken. Al gauw was onze tuin verdwenen onder een enorme berg snoeiafval.IMG_4422 s ‘Middags zijn we dus nog maar naar een tuincentrum gereden, waar we een nieuw (tweedehands) speeltje hebben gekocht. Die van onze takjes weinig overliet. Zondag konden we rekenen op de hulp van Huib,_DSC2877 die zo goed was vanuit Beverwijk te komen om onze boompjes tot moes te malen en waar nodig de zaag ter hand te nemen. Met volle overtuiging  werkte Huib zich in het zweet. Of was het de regen die af en toe met bakken uit de hemel viel?  De spierpijn die hem de volgende morgen, laten we zeggen, moeilijk de trap af hielpen. Had hij opgetwijfeld te danken aan het verwijderen van te stenen die de wortels van de bomen verborgen onder een pad. Dezelfde wortels die mijn onderrug hebben vastgezet in een bankschroef. En hoewel de ene boom inmiddels half uitgegraven, en wortelloos is, staat hij nog onvermurwbaar. Morgen is er weer een dag en gaat de strijd tussen mens en natuur onvermoeibaar door!

  • 06 okt 2009 /  Boudycam

    IMG_4233Opgegroeid in Zeeuws-Vlaanderen, wonen in Eemnes. Het is duidelijk: ik ben geen stadsmens.Toch voel ik me onmiddellijk op mijn gemak als ik weer in Manhattan ben.

  • 02 okt 2009 /  Geen rubriek

    28 uur hebben regisseuse Jutka van Spoorloos en ik er over gedaan om op onze eindbestemming in Zuid-Amerika aan te komen. Om kwart voor 6 werd ik opgehaald door de taxi.IMG_4109 Na een korte vlucht naar Madrid een lang stuk naar Caracas. De crew van Iberia was weer eens buitengewoon onvriendelijk, en wat we te eten kregen was werkelijk  onsmakelijk. In Caracas voegde correspondente Edith zich bij ons. Zij woont in Bogota, Colombia en aangezien ik daar de afgelopen jaren vele keren ben geweest kennen we elkaar al behoorlijk goed. We hadden voldoende tijd om bij te praten want we moesten 5 uur wachten op onze binnenlandse vlucht naar Barcelona.IMG_4116 Uiteindelijk had ons vliegtuig ook nog 3 uur vertraging dus was het inmiddels half 12 Toen we door de gevonden vader met een busje werden afgehaald van de luchthaven. Vanwaar het slechts nog anderhalf uur rijden door de Bergen naar het stadje Cumana was! Het was 2 uur ‘s nachts toen ik eindelijk in mijn bed lag, in Nederland was het al 6,5 later….

    De volgende dag toch op tijd weer opstaan. Gelukkig ging het Casino tegenover ons hotel ook om 2 uur dicht, anders had ik helemaal geen oog dicht gedaan door alle toeters en bellen. Voor de tweede nacht dus maar een andere kamer geregeld.

    Op zaterdag hebben we een portret gedraaid van de gevonden vader en een zoon van hem, die allebei wonderbaarlijk goed Engels spreken, dat maakt het toch een stuk gemakkelijker. Vader runt een restaurantje in de oudste stad van Zuid-Amerika.IMG_4119

    Later hebben we een montage gemaakt van het material op mijn MacBook die we konden laten zien aan onze zoekster die een dag later aankwam.

    Als we aan het draaien waren buiten het restaurant, was overal de invloed van de socialistische president Chavez goed te merken.

    We zijn als toerist het land ingekomen, omdat ze in Venezuela niet zo goed met de pers overweg kunnen. Speciaal voor deze reis had ik een kleinere XD-Cam camera bij me zodat we minder opvielen.

    Maar toch gebeurde het ons dat we werden gevolgd door fanatieke aanhangers van de socialistische partij, die gehuld in een T-shirt met de dikke kop van de president erop en een Che Guevara baret op ons nummerbord noteerden.

    Overal hingen spandoeken en muurschilderingen van de patij met Vota Si! (stem ja!) die je een vals gevoel van een democratie geven. Vals omdat je een baan wel kunt vergeten als je niet op de partij van Chavez stemt!

    Overal zie je groepjes mensen die met een rood shirtje “vrijwillig” staan vegen of langs de snelweg onkruid tussen de voorbijrazende wielen schoffelen. Zelfs op een toegesnelde ambulance stond de grijnzende kop van de president. De ambulance kwam overigens te laat; op de parking van het nieuwe winkelcentrum waar we net gegeten hadden op de laatste avond lag een man levenloos in zijn auto. Enkele minuten voor wij naar de auto liepen geliquideert.

    Het bleek de eigenaar van een goed lopende zaak te zijn, toeval?