Opgegroeid in Zeeuws-Vlaanderen, wonen in Eemnes. Het is duidelijk: ik ben geen stadsmens.Toch voel ik me onmiddellijk op mijn gemak als ik weer in Manhattan ben.

28 uur hebben regisseuse Jutka van Spoorloos en ik er over gedaan om op onze eindbestemming in Zuid-Amerika aan te komen. Om kwart voor 6 werd ik opgehaald door de taxi. Na een korte vlucht naar Madrid een lang stuk naar Caracas. De crew van Iberia was weer eens buitengewoon onvriendelijk, en wat we te eten kregen was werkelijk  onsmakelijk. In Caracas voegde correspondente Edith zich bij ons. Zij woont in Bogota, Colombia en aangezien ik daar de afgelopen jaren vele keren ben geweest kennen we elkaar al behoorlijk goed. We hadden voldoende tijd om bij te praten want we moesten 5 uur wachten op onze binnenlandse vlucht naar Barcelona. Uiteindelijk had ons vliegtuig ook nog 3 uur vertraging dus was het inmiddels half 12 Toen we door de gevonden vader met een busje werden afgehaald van de luchthaven. Vanwaar het slechts nog anderhalf uur rijden door de Bergen naar het stadje Cumana was! Het was 2 uur ‘s nachts toen ik eindelijk in mijn bed lag, in Nederland was het al 6,5 later….

De volgende dag toch op tijd weer opstaan. Gelukkig ging het Casino tegenover ons hotel ook om 2 uur dicht, anders had ik helemaal geen oog dicht gedaan door alle toeters en bellen. Voor de tweede nacht dus maar een andere kamer geregeld.

Op zaterdag hebben we een portret gedraaid van de gevonden vader en een zoon van hem, die allebei wonderbaarlijk goed Engels spreken, dat maakt het toch een stuk gemakkelijker. Vader runt een restaurantje in de oudste stad van Zuid-Amerika.

Later hebben we een montage gemaakt van het material op mijn MacBook die we konden laten zien aan onze zoekster die een dag later aankwam.

Als we aan het draaien waren buiten het restaurant, was overal de invloed van de socialistische president Chavez goed te merken.

We zijn als toerist het land ingekomen, omdat ze in Venezuela niet zo goed met de pers overweg kunnen. Speciaal voor deze reis had ik een kleinere XD-Cam camera bij me zodat we minder opvielen.

Maar toch gebeurde het ons dat we werden gevolgd door fanatieke aanhangers van de socialistische partij, die gehuld in een T-shirt met de dikke kop van de president erop en een Che Guevara baret op ons nummerbord noteerden.

Overal hingen spandoeken en muurschilderingen van de patij met Vota Si! (stem ja!) die je een vals gevoel van een democratie geven. Vals omdat je een baan wel kunt vergeten als je niet op de partij van Chavez stemt!

Overal zie je groepjes mensen die met een rood shirtje “vrijwillig” staan vegen of langs de snelweg onkruid tussen de voorbijrazende wielen schoffelen. Zelfs op een toegesnelde ambulance stond de grijnzende kop van de president. De ambulance kwam overigens te laat; op de parking van het nieuwe winkelcentrum waar we net gegeten hadden op de laatste avond lag een man levenloos in zijn auto. Enkele minuten voor wij naar de auto liepen geliquideert.

Het bleek de eigenaar van een goed lopende zaak te zijn, toeval?

Nieuw in Nederland is een programma van de AVRO waarin telkens een nieuwe aankoop van een Nederlands museum belicht wordt. Op maandag als het museum gesloten is, gaan wij opnamen maken. Vandaag met  regisseur Barbara, geluidsman Jasper en stagaire Anna. Museum Boerhaave in Leiden heeft een verzameling uitvouw boeken aangekocht. Waardevolle antieke prentenboeken met gedetaileerde anatomische afbeeldingen die laag voor laag het menselijk lichaam tonen.

museum Boerhaave

Dit zijn de dagen waarop ik als cameraman mijn algemene kennis flink kan uitbreiden. Natuurlijk door goed om me heen te kijken in de musea, maar ook omdat er altijd gasten komen die interessante informatie vertellen over de nieuwe aanwinst.

Stagaire Anna werpt zich op als visagiste en Jasper bewondert haar talent

En terwijl ik mijn IQ aan het opschroeven ben heeft Jasper voornamelijk oog voor de kwaliteiten van onze stagaire!

Vorige week ben ik met regisseur Marlies Huitink aan de opnamen begonnen van een nieuwe serie over Nederlandse ontwerpers voor de AVRO.

Onze eerste draaidag was in Rotterdam, bij het ontwerp bureau Waacs. Daar hebben ze het Senseo koffie apparaat ontworpen, evenals de fles van Carvan Cevitam. Een jong bedrijf dat ideeën opdoet tijdens brainstorm sessies op verrassende plaatsen. Deze keer stond een Dutchtub voor hotel New York.

En New York is waarschijnlijk onze volgende bestemming. Daar is naar aanleiding van 400 jaar handelsbetrekkingen een tentoonstelling over Dutch Design. Dat mogen we dus niet missen!

De eerste schoolweek voor de meiden zit er alweer op. Mila en Yara keken erg uit naar hun nieuwe start bij groep 3. Ze zijn nu volop aan het oefenen met lezen en schrijven.

Ze hebben ook aangegeven dat ze het prettig zouden vinden ieder een eigen kamertje te hebben. Tot nu toe sliepen ze samen, maar dat gaf nog wel eens problemen met naar bed gaan. Als de een al wil slapen maar de ander heeft nog behoefte aan een goed gesprek!

Nu was ik toch al begonnen met schilderwerk op onze slaapkamer, dus in een moeite door het kleine kamertje boven ontruimen; nog een hele klus om de garderobekast te verplaatsen.

En bij Mila is ook het eerste melktandje eruit! Dat staat goed bij haar korte haartjes!

Voor mijn werk slaap ik jaarlijks in tientallen hotels, in honderden verschillende bedden, waar duizenden mensen voor mij ook in gelegen hebben. Ik probeer dit gegeven altijd uit mijn hoofd te zetten, en doe net of ik de eerste bewoner van zo’n hotelkamer ben. Maar vaak zijn er wel wat haren in het putje of vlekken in het tapijt die me er op wijzen dat ik beter niet onder het bed kan kijken.

De manier waarop ik zo’n hotel heb bereikt is meestal niet veel beter. Urenlang als versteend de lichaamslucht van de overige passagiers in economy-class opsnuiven. met af en toe een onderbreking voor een hard broodje en een warme portie ongemalen babyvoeding.

Voor mij dus geen vliegvakantie met all-in formule aan de Turkse stranden. Mijn vakantiegeluk is met de auto(ook dat zou ik graag overslaan maar dat laat het Nederlandse klimaat niet toe) en de tent met mijn gezinnetje naar een camping met zonnige stranden en lekker eten.

Dit jaar zijn we net als vorig jaar naar het Italiaanse Viareggio gegaan. Yara en Mila keken erg uit naar de hereniging met hun vakantievriendjes van vorig jaar; Lisa en Daan. Ook hun ouders, Huib en Nienke waarmee wij het erg goed kunnen vinden stonden ons op te wachten met een koud drankje na onze lange reis. En hebben we een gezellige tijd gehad.

Bijna drie weken hebben we genoten van zon strand en zee, en hebben we weer heerlijk geslapen op ons eigen comfortabele luchtbed, in onze eigen canvas villa. En natuurlijk gaan we na zo’n autorit en weken in een tent samen enorm stinken, misschien wel tien keer erger dan de zitting van een vliegtuigstoel, maar het is wel de stank van mijn eigen gezin, en dat vind ik toevallig het lekkerste luchtje dat er is!

We hebben weer mooie uitstapjes gemaakt en heerlijk gegeten. Zowel buiten de deur als op onze Barbecue.

En dan is het ook weer lekker om thuis te komen, in je eigen bed en warm douchen zonder muntjes!

Ik ben nu in het stadje Bowling Green, Ohio. De studenten zijn vertrokken voor de vakantie rond independance day, zaterdag 4 juli. Dus is alles zo goed als uitgestorven. Morgen gaan we naar het Nederlandse gezin dat hier een nieuw bestaan op wil bouwen met een mega boerenbedrijf, en waarvan we de vrouw volgen voor de reunie.

Amerika is in de ban van het overlijden van Michael Jackson.

Vorige week, toen het nog zomer was, heb ik gedraaid op het strand bij Wijk aan Zee. Voor het programma “Blootgewoon” volgden we een groep Kitesurf dudes en chicks.

In het programma dat gepresenteerd wordt door Anita Witzier gaan mensen voor een goed doel naakt poseren voor een kalender.

Toen ik de kitesurfers bezig zag, begon er bij mij wel wat te kriebelen. En afgelopen weekend kreeg ik de kans een kitesurf les te nemen in Zeeland. Spierpijn!

Voor het programma de Reunie volgen wij meestal bijzondere personen. Zo ook twee weken geleden.

Ik was amper 24 uur daarvoor geland vanuit Miami, als ik weer op weg ben naar het vliegveld. Dit keer was het vliegveld Lelystad. Regisseur Kitty had bedacht dat we gingen vliegen met Piet.

Piet is een buitengewoon aardige man die veel weet van vliegtuigen en het liefst piloot zou zijn geworden op een Boeing 747. Piet is ook wel piloot geworden voor een soort van DHL, tot hij 24 jaar geleden plots schizofreen werd! Sindsdien heeft hij nooit meer gevlogen!

En hoewel er naast Piet een ervaren instructeur zit, hebben Kitty en ik het achter in het vliegtuig niet al te breed als we met horten en stoten het luchtruim ingaan. Piet zelf ziet er ook een beetje angstig uit op de beelden van het minicameraatje dat zijn gezicht filmt. Kitty en ik kijken elkaar benauwd aan en schieten van de zenuwen in de lach. “Jij hebt dit bedacht!” sis ik Kitty toe als ze tegen me zegt dat ze eruit wil. “Maar ik wist toch niet dat het zo erg was?”

Geluidsman Hans staat nog veilig op de grond, hij heeft ook de foto’s gemaakt die goed onze laatste konden zijn.

Later die dag zijn we nog met Piet naar zijn volkstuintje geweest, een vermoeiende dag voor onze gast die nog steeds veel medicatie moet slikken. We merkten aan zijn gedrag en antwoorden dat Piet nog steeds behoorlijk last heeft van zijn geestelijke gesteldheid, en aan het eind van de dag was ik perplex dat we bij hem zijn meegevlogen! Maar misschien is vliegen net als fietsen…