Yara Klusprinses
Het stucwerk is droog. De televisie staat op de slaapkamer. De zolder is volgepakt met spullen. Kozijnen zijn voor een groot deel in de lak gezet. De eerder geplamuurde gaten in de muur werden door Mila en Yara uiterst zorgvuldig gladgeschuurd. Rollers gekocht. Het grote sauzen kon beginnen. Eerst alles voorstrijken. Op zondag moest het plafond eraan geloven. Leonie deed de randjes met een kwast. Toen mijn arm het begon te begeven ben ik de roller op een steel gaan gebruiken. Pas als je eenmaal bezig bent kun je ervan genieten, en bedenken “dit moet ik vaker doen!”
Leonie, Mila en Yara
Echt lekker klussen kan alleen met goede muziek. Het liefst muziek die je kunt dromen en dus ook luidkeels kan meezingen. Een poosje geleden kwam ik per toeval op de site Lulu.com. Daarop kan iedereen een boek uitgeven. Pas als iemand je boek besteld wordt een exemplaar gedrukt en toegestuurd, een deel van de door de auteur vastgestelde prijs is voor de uitgever. Ik vond er een autobiografie van de Bassist Mick Karn. Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik mijn cassetterecorder krom gedraaid met bandjes van Japan. De Engelse glam-rock band waar Mick bassist van was. De melodieuse baslijnen uit zijn fretless instrument, de drums van Steve Jansen, vernieuwende synthesizer geluiden van Richard Barbieri en de zang van David Sylvian, nog steeds mijn muzikale held.
Hoewel Japan al opgeheven was door interne strubbelingen toen ik op mijn zolderkamertje voor het eerst de van LP gekopieerde chrome TDK cassette bandjes ging luisteren. Ben ik altijd de projecten van de oud-bandleden blijven volgen. Vaak omdat ze een bijdrage leverden op elkaars solo platen. Nog een keer in 1990 hebben ze samen een album gemaakt. Alleen niet onder de naam Japan maar als Rain Tree Crow. Het album is briljant, maar oude meningsverschillen voorkwamen een verdere samenwerking.
Ik was dus verdiept in de autobiografie van Mick Karn. Altijd het buitenbeentje. Japan ging op het hoogtepunt uit elkaar, ze hebben veel invloed gehad op de popmuziek in de jaren 80. Toch was er nooit veel bekend over de bandleden. Allen uiterst verlegen en verborgen achter geverfd haar en een laag make up.
Boeiend om te lezen hoe drie schoolvrienden (Mick en de broertjes Steve en Dave) zichzelf muziek en instrumenten eigen maakten. Eerst zwaar beïnvloed door hun idolen, later met een duidelijk eigen geluid.
Tijdens het schilderen dus het uitgelezen moment om alle albums van Japan weer eens te draaien. En ook alle soloplaten van Mick Karn. Nu veel beter door mij begrepen .
Relax and Swing
7 juni 2010, 08:06
Sinds een paar dagen is duidelijk dat bij Mick Karn kanker is vastgesteld in een vergevorderd stadium. Mick Karn zat op Cyprus al enige tijd financieel aan de grond. Check zijn site: http://www.mickkarn.net. Misschien kan je hem (en zijn gezin) financieel nog een beetje sponsoren door zijn laatste cd aan te schaffen of zo.
Overigens leuk om je “Mick Karn Weekend” stukje te lezen .
Groeten van een MK fan.
7 juni 2010, 23:42
Beste Ferry,
Dank voor je reactie. Ik had dit slechte nieuws nog niet gehoord, ik ben geschokt.
Ik heb net geprobeerd zijn laatste album aan te schaffen, helaas lukte het steeds niet (wegens drukte op de site? ik hoop het maar)
Morgen zal ik het zeker nog eens proberen.
Ik wens Mick en zijn gezin het allerbeste.
Groet Boudewijn
23 juni 2010, 12:47
Beste Boudewijn,
Leuk om je verhaal te lezen. Slecht nieuws en ik was ook geschokt. Ik heb een aantal jaren JBK gepromoot in nederland en ken Mick goed heb de laatste tijd de nederlandse muziek industrie geinformeerd om het nieuws te verspreiden en daarmee aandacht te vragen voor zijn (financiele) situatie. Tot op heden is dat wmb nog niet erg succesvol, maar we blijven ons best doen. Groet, Marco